ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
: โคลงสี่สุภาพ
๑.ตนแลเป็นที่ผึ้ง(พึ่ง)........................แห่งตน
พุทธศาสนิกชน..............................ต่างรู้
เป็นพุทธโอวาทดล.........................ตระหนัก
หลักสัทธรรมสอนสู้.........................เพียรด้วยตนเองฯ
๒.อย่าคิดเพ่งพึ่งผู้..............................อื่นเขา
ใครจะช่วยเหลือเรา.........................ตลอดได้
ต่างคนต่างคิดเอา...........................ตัวรอด
ปลอดปัญหาชีพไซร้........................ที่ห้อมถาโถมฯ
๓.สุขสมพ่อแม่คล้อย..........................อุปถัมภ์
ภยันตรายระกำ...............................ปิดป้อง
แต่ก็มิอาจกระทำ............................ทุกขณะ
ลูกทุกคนจะต้อง.............................รู้รักษาตัวฯ
๔.ชั่วดีครูไขแจ้ง.................................วิทยา
แต่เมื่อถึงเวลา................................สอบไซร้
มีแต่เพียงอัตตา..............................อาจพึ่ง
จึงควรหมั่นหาไว้.............................ความรู้ทั้งหลายฯ
๕.ในการทำมาหาเลี้ยง.........................ชีวี
ทักษะ(ความ)สามารถดี....................ช่วยได้
คุณธรรมประจำมี.............................เสริมส่ง
บงการอนาคตให้.............................ก้าวหน้าสถาพรฯ
๖.อย่านิ่งนอนใจแม้..............................(การ)ทำบุญ
หวังพึ่งพระการุณ.............................แผ่ให้
อาจพบพาลเพศสถุล........................กักขฬะ
ทำธุรกิจขาย(บุญ)ไคล้......................คงไร้สมประสงค์ฯ(ไคล้=เล่ห์กล)
๗.บุญกิริยาจงรู้.................................ศึกษา
แสดงวิธีแสวงหา.............................บุญสร้าง
ตนเป็นที่พึ่งพา................................สำเร็จ
สมเจตนาเกริกกว้าง..........................เป้าหมายทุกประการฯ
๓ เมษายน ๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น